Historia Uzdrowiska

Historia Uzdrowiska

Źródło wody mineralnej znajdujące się w Uzdrowisku znane było miejscowej ludności od dawna. Jednak świat dowiedział się o nim dopiero w 1846 roku za sprawą Ignacego Medweckiego z Muszyny, który zaobserwował, że w potoku zwanym Szczawnik, płynącym w głębokim lesistym jarze między górami Czerszlą i Kiczerą, na granicy Żegiestowa i Andrzejówki, ma swój początek źródło z którego wydobywa się dwutlenek węgla, a znajdujące się wokół kamienie pokrywa rdzawy osad. Odkrycie Medweckiego spowodowało, że przed wsiami Andrzejówka i Żegiestowem otworzyły się nieoczekiwane możliwości rozwoju. Źródło któremu, na cześć swojej żony Medwecki nadał imię „Anna” dało początek  uzdrowisku Żegiestów-Zdrój.

Po kilku latach kuracjusze z całej Polski korzystali już z bazy uzdrowiskowej składającej się ze 100 pokoi i kilkunastu kabin łazienkowych, w których zażywali kąpieli mineralnych i poddawali się zabiegom borowinowym, a także z łazienek nad Popradem, które służyły do kąpieli rzecznych, mających także właściwości lecznicze. Niezwykle malownicze położenie uzdrowiska na stromym zboczu nad Popradem i skuteczne kuracje mineralne spowodowały, że o uzdrowisku mówiono i pisano.

Do jego rozsławienia w szczególności przyczynił się Józef Dietl – lekarz, balneolog zajmujący się badaniem właściwości wód leczniczych Pisarz Władysław Ludwik Anczyc, Ignacy Kraszewski, Józef Łepkowski i wiele innych.

Ponowny rozkwit uzdrowiska nastąpił w latach30. XX wieku. W Żegiestowie-Zdroju zaczęły powstawać nowe wille i pensjonaty: Warszawianka, Malutka, Zamek, Polonia, Światowid, Biały Orzeł, Orlątko, Elżka i Sanato. Najważniejszym i najbardziej okazałym budynkiem był nowy Dom Zdrojowy. Autorem projektu był dr Adolf Szyszko-Bohusz, architekt II Rzeczpospolitej, kierownik odbudowy Wawelu.

W tym samym czasie na Łopacie się działo..

W 1931 roku zabudowano dom wypoczynkowy dla księży greckokatolickich, zwany Księżówką. Powstały kolejne pensjonaty Irena, Krysia, Rydz, Zosia.

W 1936 roku powstał hotel, który miał 57 pokoi, salę dansingową z restauracją, własne źródłó mineralne i łazienki kąpielowe. Był to najbardziej luksusowy obiekt w Polsce południowej, a zarazem jedna z  najwytworniejszych budowli okresu międzywojennego. Hotelowi, na cześć inż.Wiktora Hłaski, dyrektora koncernu naftowego, nadano imię WIKTOR.